Ο αριθμός των αστέγων στο λεκανοπέδιο της Αττικής
τετραπλασιάστηκε τα τελευταία δύο χρόνια, με το συγκεκριμένο φαινόμενο να
λαμβάνει ακόμα...
μεγαλύτερες διαστάσεις αφού 514.000 επιπλέον άνθρωποι
απειλούνται με στεγαστική επισφάλεια.
Η έρευνα «Κοινωνική επισφαλείς και έλλειψη στέγης στην Αθήνα
Διαδρομές Αποκλεισμού και Ένταξης» που διενεργήθηκε από το Ινστιτούτο Εργασίας
της ΓΣΕΕ, με συγγραφείς τους επίκουρους
καθηγητές στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης Βασίλη Αράπογλου και Κώστα Γκούνη, τη δρα
ΕΜΠ Δήμητρα Σιατίστα και τη νομικό Δήμητρα Σουλελέ και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών
με τίτλο αποκαλύπτει ότι ο αόρατος πληθυσμός που αντιμετωπίζει υψηλή στεγαστική
επισφάλεια κυμαίνεται από 94.000 έως 514.000.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, πέρα από τα στοιχεία που δίνουν το
μέγεθος αλλά και τη δριμύτητα της απειλής για ολοκληρωμένες κοινωνικές τάξεις,
στη μελέτη αναδεικνύεται και η κρατική ολιγωρία: «Χαρακτηριστικό των αντιφάσεων
του διαχειριστικού τρόπου αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας αποτελεί το ότι η
προστασία των αστέγων κατοχυρώθηκε σχετικά πρόσφατα ως μέρος των προϋποθέσεων
του δεύτερου μνημονίου και των σχετικών μεταρρυθμίσεων στο σύστημα υγείας και
πρόνοιας».
Ο αριθμός των κυριολεκτικά αστέγων που κοιμούνται στον δρόμο
σχεδόν τετραπλασιάστηκε σε δύο χρόνια. Έτσι, από 630 που υπολογίζονταν με την
απογραφή του 2011, δύο χρόνια μετά, το 2013, έφτασαν τους 2.360. Αν θέλει
κανείς να συμπληρώσει μερικές ψηφίδες που συμπληρώνουν την εικόνα, οφείλει να
συνυπολογίσει τους εκατοντάδες χιλιάδες που ξέβρασε το κύμα του πολέμου στις
ακτές μας και έφτασαν στην Αθήνα.
Ενδεικτικά αναφέρονται τα 400 άτομα στο Πεδίον του Άρεως το
περασμένο καλοκαίρι, τα περίπου 200 στην πλατεία Βικτωρίας στην συνέχεια, αλλά
και οι 4.656 πρόσφυγες που πέρασαν από τις 15 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου
από το ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας προσφύγων με μέση διαμονή τις τρεις ημέρες
πριν φύγουν για τα βόρεια σύνορα της χώρας.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ευάλωτα είναι και τα άτομα που
στερούνται κατοικίας και διαβιούν σε ξενώνες, προνοιακά-σωφρονιστικά ιδρύματα ή
άλλα προσωρινά καταλύματα και το 2013 ανέρχονταν σε 15.436, ενώ εδώ
διατυπώνονται ερωτήματα για τους «φιλοξενούμενους» στα ψυχιατρεία και την τύχη
τους, αφότου αυτά κλείσουν, καθώς δεν έχει εξασφαλιστεί η μετεγκατάστασή τους.
Η πιο διευρυμένη πληθυσμιακά ομάδα, όμως, είναι αυτή που η
διεθνής τυπολογία τη χαρακτηρίζει ως άτομα που διαβιούν σε επισφαλή κατοικία
και βρίσκονται αντιμέτωπα με τη σοβαρή απειλή να χάσουν τη στέγη τους για
οικονομικούς, νομικούς ή κοινωνικούς λόγους.
Έτσι, τον όρο «εργαζόμενος φτωχός» συμπληρώνει αυτός του
«νεοάστεγου», ο οποίος προέρχεται από τα μεσαία και φτωχά εισοδήματα που
πλήττονται λόγω της οικονομικής κρίσης (αύξηση ανεργίας, μείωση εισοδημάτων,
περικοπές στην πρόνοια).
Οι ερευνητές προσπάθησαν να εντοπίσουν την επισφάλεια τόσο
στον τομέα της ενοικιαζόμενης στέγης όσο και στον τομέα ιδιόκτητης κατοικίας
που βαρύνεται με δάνειο ή άλλα χρέη, χρησιμοποιώντας από τα διαθέσιμα
στατιστικά στοιχεία τον δείκτη που αναφέρεται στο ποσοστό του πληθυσμού που ζει
σε νοικοκυριά, όπου οι συνολικές δαπάνες κατοικίας ξεπερνούν το 40% του
διαθέσιμου εισοδήματος.
