Πειράχτηκαν πολλοί οι αριστεροί της κυβέρνησης από τα γεγονότα στη Βενεζουέλα. Κι ακόμη περισσότερο πειράχτηκαν που κάποιοι τους συνέκριναν με τους… συντρόφους τους από τη μακρινή χώρα της λατινικής Αμερικής. Στεναχωρήθηκε ο Παπαδημούλης που....
του έβγαλαν το τουίτ που είχε κάνει όταν ο μεγάλος Μαδούρο νίκησε στις εκλογές αλλά τώρα θέλουν να τον λιντσάρουν.
Πειράχτηκαν πολύ οι διάφοροι παλαβωμένοι Συριζαίοι που ονειρεύονταν μια… μπολιβαριανή επανάσταση και σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της Ευρώπης.
Παραβλέποντας βεβαίως ότι η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα κι ότι αν θες να την απομονώσεις από τον υπόλοιπο κόσμο το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την εξαθλιώσεις σε απίστευτο βαθμό, να την καταστρέψεις και παρ’ όλα αυτά να μην καταφέρεις τίποτε. Ούτε καν να ζήσεις το σοσιαλιστικό σου όνειρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση θα θυμάστε πόσο αποθέωνε το μοντέλο Τσάβες. Η Δούρου και ο Ήσυχος φωτογραφίζονταν με περηφάνεια δίπλα στο μεγάλο ηγέτη και σίγουρα θα έχουν κάπου ψηλά τη φωτογραφία αυτή. Ο Τσίπρας έκανε ολόκληρο ταξίδι για να προσκυνήσει το… ιερό σκήνωμα του Ούγκο που στοίχειωνε τα νεανικά του χρόνια και τον γέμιζε ελπίδες ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει υπαρκτός στην Ελλάδα παρ’ ότι παντού έγινε ανύπαρκτος.
Θα θυμάστε τον Τσίπρα να υποδέχεται περιχαρής τον πρέσβη της… Μπολιβαριανής Δημοκρατίας στην Αθήνα ή να του δίνουν φανέλα με το όνομα του Τσάβες. Όλο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το ζούσε πραγματικά. Κατά βάθος ήθελαν να είναι ο Τσίπρας ένας Τσάβες αν και τώρα ψάχνουν και τον… Έλληνα οδηγό λεωφορείου που θα αντικαταστήσει τον Τσίπρα όταν αυτός αποχωρήσει. Όλοι ήλπιζαν ότι το πετυχημένο μοντέλο του διαδόχου του Μπολιβάρ θα μπορούσε και στην Ελλάδα να υλοποιηθεί.
Βεβαίως ο Τσάβες πέθανε, η έστω και ελάχιστη χαρισματική του προσωπικότητα έσβησε και την εξουσία ανέλαβε ο ανίκανος Μαδούρο για να συνεχίσει το έργο. Ποιο ήταν αυτό; Διάλυση της αστικής τάξης και μοιρασιά του πλούτου στο λαό. Του όποιου πλούτου βεβαίως γιατί κάποια στιγμή κι αυτός στερεύει όταν δεν υπάρχει αστική τάξη για να δημιουργήσει, να παράξει, να φέρει επενδύσεις, να γεννήσει ιδέες.
Είναι εύκολο να ανοίγεις το ταμείο, να μοιράζεις για λίγο καιρό λεφτά και στη συνέχεια να μην έχεις τι άλλο να μοιράσεις και να καταρρέεις. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που δεν έχει φράγκο δικό της αλλά εξαρτάται από τα δάνεια, τους ξένους, την τρόικα και τον κάθε τυχάρπαστο που εκμεταλλεύεται την ανάγκη σου και σε πατάει κάτω. Μέχρι πότε όμως θα επικρατεί ο κρατισμός; Μέχρι πότε θα μπορείς να μοιράσεις διορισμούς, μισθούς ή συντάξεις; Έρχεται η ωραία στιγμή που δεν μπορείς να δώσεις και ζητάς δανεικά και ξανά δανεικά. Αυτό έκανε χρόνια η Ελλάδα και τώρα ήρθε ο Τσίπρας να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Με τη διάλυση της αστικής τάξης, της μεσαίας τάξης της δημιουργίας και τη λογική της «ταξικής μάχης» και του «ταξικού προσήμου» στα μέτρα που λέει και ο Κατρούγκαλος αυτό ακριβώς επιδιώκεις. Να διαλύσεις μια ολόκληρη τάξη η οποία όμως σου έφερνε λίγο πλούτο, ιδέες, δημιουργία. Και τι θα μείνει στο τέλος; Μια Ελλάδα σαν του Μαδούρο αλλά χωρίς πετρέλαιο. Μια Ελλάδα που υποτίθεται ότι κάνεις διανομή ενός ανύπαρκτου πλούτου και απλά υποθηκεύεις το μέλλον της χώρας.
Μια τσαβική χώρα που αποθεώνει τον Μαδούρο, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Βελουχιώτη ή ακόμη και τον Γρηγορόπουλο, τον Ρωμανό, τον Ξηρό, τον Κουφοντίνα.
Πόσο όμως θα πορεύεται με όλα αυτά τα πρότυπα η Ελλάδα; Κάποιος πρέπει να φέρει και τα λεφτά στα ταμεία. Και ο Αλέξης δεν είναι σίγουρα τέτοιος. Ένας μικρός, ανύπαρκτος Τσάβες είναι που δεν φοβάται για τη χώρα του γιατί δεν την αγαπάει. Απλά τη χρησιμοποιεί για να έχει αυτή τη μικρή εξουσία, αυτός, ο Παππάς και όλο αυτό το αστείο μπουλούκι που κάνει πως κυβερνά.
Οι ώρες του Μαδούρο είναι μετρημένες, μόνο που αυτός θα φύγει είτε με ελικόπτερο είτε θα φάει ξύλο άγριο. Οι ώρες του Αλέξη είναι επίσης λίγες αλλά δεν ξέρουμε πώς θα φύγει αυτός. Διότι ακόμη και στην τιμωρία των κακών πολιτικών η Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Δεν ξέρει να τιμωρεί ή απλά δεν θέλει να πιστέψει ότι ο σοσιαλισμός είναι ανύπαρκτος και μόνο πολιτικοί απατεώνες γεννιούνται από αυτόν.
